Երեկ երեկոյան էնպիսի տպավորություն էր, կարծես Հ1-ում ոչ թե Հայաստանի, այլ Էստոնիայի, Լեհաստանի, Հունգարիայի, Արևմտյան Ուկրաինայի պրոֆաշիստական ռազմական կոլաբորանտ զինյալների որոշ սերունդներ են քննարկում երկրորդ աշխարհամարտի շերտերն ու ծալքերը, ոչ թե սովետահայ ժողովրդի սերունդներ...

Հայի գենը ծաղրեցին, արցախյան ազատամարտում տարած հաղթանակը ծաղրեցին, Ավարայրի ճակատամարտն ու Վարդան Մամիկոնյանին ծաղրեցին...

Արժանապատիվ ժողովուրդներն իրենց ներկան ու ապագան կերտում են սեփական անցյալը հարգելու և դրանում եղած դրականն ու բացասականը ազնվորեն գնահատելու բացառիկ կարողության արդյունքում...

Օրվա խորհրդով. թե ինչու են լրջագույն ռեսուրսներով թիրախավորել մեր ազգային ինքնությունը՝ որպես «սև աշխատանք» կատարողների ներգրավելով հենց ծագումով հայ մեծաքանակ դեմքերի, յուրաքանչյուրի համար պետք է պարզ լինի...

Ես մեծացել եմ մի միջավայրում, որտեղ ընդունված էր բարիք գործել և մոռանալ դրա մասին, որտեղ բարիք գործելը սովորական երևույթ էր՝ հաց ուտելու, ջուր խմելու նման: Մարդիկ բարիք էին գործում՝ առանց դրա մասին բարձր գոռալու և բոլորին իմաց տալու, հաճախ նույնիսկ գաղտնի էին օգնություն ստանում դրա կարիքն ունեցողները, իմացողներին արգելված էր խոսել դրա մասին, և դա անողները իրենց ո՛չ Աստված էին կարծում, ո՛չ բարերար, ո՛չ էլ արժանավոր, հակառակը, ամեն օր Աստծո առաջ խոնարհվում և ներում էին հայցում մեղքերի համար:

Ուրեմն, Ucom-ի աշխատակիցները բնակարաններում ինտերնետ-սարքը տեղադրելիս, պատի մեջ անցքերը բացում են առանց դռելի` բացառառապես պտուտակահանի և պտուտակների օգնությամբ:

Մեր կյանքում օգտագործվող այս եզրույթները որոշ առումով սահմանափակված են իրենց հոգևոր հիմքից կտրված լինելու պատճառով, իսկ հեքիաթներում ներկայացված են խորքային հիմքով և արքետիպային որակով։ Այն թյուր կարծիքը, թե չարերը միավորվում են, իսկ բարիները՝ ոչ, կեղծ է և անհիմն։ Նախ՝ եթե չարը միանում է չարին, դրանից միայն չարությունն է ավելանում, իսկ չարի ավելցուկը նոր պառակտման ու նոր չարիքների է հանգեցնում։ Ուստի նրանց միավորումը, հենց այդ հիմքի վերջավոր ու կործանարար լինելու պատճառով, վաղ թե ուշ քանդվելու է և իսպառ վերանալու։ Քանզի չարը, ինքնահռչակ լինելով, նաև ինքնակործան է։

Ոչ ոքի մոտ հարց չի՞ առաջացել՝ ինչու՞ այս իշխանությունը թշնամուն զիջում է ամեն ինչ, փոխարենը ոչինչ չի ստանում: Աթոռը պահելու բանալիներից մեկը հենց սա է:

Խրիմյան Հայրիկի հանճարեղ մտքերից մի քանիսը, որոնք առավել քան երբևէ արդիական են և պետք է դառնան կյանքի ու գործունեության կարգախոս մեր ազգի համար.

Գործերդ ո՞նց են՝ երբեմն ինձ հարցնում են: Չգիտեմ ինչ պատասխանեմ, ճշմարիտ պատասխանը անհավատալի է թվում: Ուղղակի ասում եմ՝ նորմալ: